02.- POESÍA BARROCA
TEMAS E IDEAS FUNDAMENTALES
HIERONIMO AMALTEO (humanista, 1507-1574)
HOROLOGIUM PULVEREUM. TUMULUS
ALCIPPI
[En Trium fratrum Amaltheorum...carmina
=Poemas de los tres hermanos
Amalteos (Venecia, 1627)]
Perspicuo in vitro
pulvis, qui dividit horas
dum vagus angustum saepe recurrit iter,
olim erat Alcippus, qui Gallae ut vidit ocellos,
arsit et
est caeco factus ab igne cinis.
Irrequiete cinis, miseros testabere
amantes
more tuo nulla posse quiete frui.
["El polvo andante, que señala las horas al correr
y recorrer su angosta senda en el vidrio diáfano, fue antes
Alcipo, que, apenas vio los ojitos de Galla, ardió, y la
ciega llama le volvió ceniza. Ceniza desasosegada, darás
fe a los desdichados amantes que por tu voluntad nunca podrán
gozar de reposo"]
IOLAE TUMULUS
Horarum in vitro pulvis nunc
mensor, lolae
sunt cineres: urnam condidit ater Amor
ut, si quae extincto remanent in amore favillae,
nec iam tutus eat, nec requietus amet.
["Cenizas de Iola es el
polvo que ahora mide las horas. Cruel Amor las encerró
en la urna. A fin de que, si aún quedan algunas centellas
en el apagado amor, ni se vaya seguro, ni repose con quietud"]
FILIPPO ALBERTI (1548-1612) Rimas (Roma, 1602)
Arse Alcippo
d´amore
e cenere divienne,
ch'in questo vetro ancor penoso errando
corre e ricorre e ne divide
l'hore.
Oh d'infiniti guai
miser esempio! E quando
credo aver pace io mai
se dopo morte ancora
non sa requie trovar chi s'innamora?
["Ardió Alcippo de
amor y se conviertió en cenizas, que en este vidrio, todavía
errando penosamente, corre y recorre y divide las horas. Oh, mísero
ejemplo de infinitos males. Y ¿cuando creo tener paz si incluso
después de la muerte no sabe encontrarla quien se enamora?"
Moraleja]
TOMMASO STIGLIANI (1573-1651)
OROLOGIO DA POLVERE (1605) [Soneto]
Questa in cavo cristallo accollta arena
che l'hore addita e la fugace etade,
mentre ogni hor giù, quasi filata,
cade rapidamente per angusta
vena,
era un tempo Aristeo, ch'amó Tirrena,
Tirrena, che comm'angelo in beltade,
cosí parve in orgolio, o'n crudeltade
Libica serpe, o fera tigre
Armena.
Amolla, e n'era il misero deluso,
finché dall'aspro incendio addutto a norte,
disfessi in polve e fu da lei
qui chiuso.
Oh crudel degli amanti e strania sorte!
Servan l'arse reliquie anco il prim'uso:
travagliar vive, e non riposan morte.
[Esta arena recogida en hueco cristal
/ que las horas y la fugaz edad señala, / mientras cada
hora abajo, casi hilada, / cae rápidamente por angosta
vena, / era un tiempo Aristeo, que amó a Tirrena, / Tirrena,
que como ángel en beldad, / así pareció
en orgullo, o en crueldad, / líbica sierpe, o fiera tigre
armena.
Amóla, y fue el mísero decepcionado / hasta que
del áspero incendio llevado a su fin / se deshizo en
polvo, y fue por ella aquí encerrado.
¡Oh cruel y extraña la suerte de los amantes! /
Conservan sus ardientes restos el primer uso: / viven
padeciendo y no reposan muertos.]
[Traducciones en el trabajo de Eugenio
Asensio, excepto la última]
|