De presbitero qui non nisi beate
Marie missam cantare sciebat.
Sacerdos quidam erat parrochie cuiusdam ecclesie
serviens, honeste vite et obtimis studiis preditus, sed litterarum
sciencia non plene imbutus; etenim unam tantum missam
sciebat, quam devotissime in honorem Dei et sanctissime genitricis
eius omnibus diebus decantabat, et hic est eius introitus: “Salve
sancta parens.” Ob hoc a clericis apud episcopum accusatus
confestim arcersitus ad eum est perductus. Quem corripiens episcopus
interrogabat si verum esset quod de eo audierat. Qui respondit
ei verum esse et se aliam missam nec sciere nec cantare solebat.
Ad hec episcopus commotus furore, dicens eum seductorem hominum,
officio misse privavit eum. Reversus vero presbyter ad suam
domum, tristabatur propter misse privacionem. Nocte vero sequenti
apparuit sancta Maria in visione episcopo, dicens ei aliquantulum
severa voce: “Ut quid ita meum cancellarium tractasti,
ut prohiberes Dei et meum servicium ab eo fieri? Pro certo igitur
scias quia, nisi cicius ut agat divinum servicium sicuti solet
iusseris, die tricesima morieris.”
Hac visione tremefactus episcopus surrexit concitus et mittens
ad presbyterum mandavit ut ad se veniret quantocius. Qui dum
venisset episcopus ad pedes eius cecidit et ut ei indulgeret
humiliter poposcit. Deinde precepit ut nunquam aliam missam
ultra cantaret nisi eam, quam de sancta Maria virgine cantare
solitus esset. Ex tunc vero ipsum presbyterum magnifice honorabat,
quem eciam pro Dei amore et sancte Marie dum ipse vixit et vestivit
et aluit. Sic sancta Dei genitrix sacerdotem suum sibi servientem
ab iniuria protegens que ei necessaria erant preberi fecit et
postea dufunctum ad vitam eternam suis meritis introduxit.